Šta je to Srbin?

Godine 1957. sam se vratio iz Indije, gde sam, s porodicom, proveo više od 3 godine. U Indiji sam potpuno zaboravio naš jezik. Moji su se roditelji, koji nisu nikad studirali lingvistiku, rukovodili principom “deci su jezici laki, on će se bez problema snaći kad se vratimo u Beograd.” Taj je “princip” totalna besmislica: trebalo mi je jedno osam godina, od prvog razreda, pa do gimnazije, da se otarasim engleske sintakse u pisanju na našem jeziku; tek sam tada počeo dobijati malo bolje ocene iz srpskog. O peticama nisam mogao ni sanjati! Jedina garantovana petica bila je iz engleskog. Možda se sve promenilo u prvom razredu gimnazije, u Drugoj beogradskoj, jer mi je srpski (i književnost) predavala zaista izvrsna profesorka Blagorodna Diklić, supruga Arsena Diklića, koja se prema meni veoma blagorodno odnosila, tojest nije me kinjila, kao što je to činila nastavnica srpskog iz osnovne škole, čijeg se imena ne sećam, što sam zli stranac. Kad smo, u prvom razredu gimnazije, čitali Poovog “Gavrana,” profesorka Diklić me je pitala: “Ti to čitaš u originalu, zar ne ?” Taj trenutak mi je ostao u svesti: kakvo čudo! Ova profesorka mi se obraća kao normalnoj osobi! Da se vratim na prvi razred osnovne škole, gde me je, mnogo više od veome egzotične ćirilice, zbunio podatak da sam Srbin. Jednog dana, došavši kući, rekoh, citiram doslovce, jer se dobro sećam: “What is a Serb? I thought we were Yugoslav.” “Kuku, sine,” reče majka, “da te čuje tvoj deda!”

 

Zoran Minderović